Een Japanse film? Geen zin in. Ik heb niets met Japan.
Zo dacht ik toen de film An (Sweet Bean) gisteravond op Canvas begon.
Maar er was niets anders, en ik had geen zin om al naar bed te gaan.
Dus keek ik het even aan.
Het werd één van de de mooiste films die ik ooit heb gezien.
Mij kun je makkelijk aan het tranen krijgen. Ik ben snel ontroerd.
Vaak schiet ik al vol bij iets moois in de natuur.
En dat zie ik gelukkig vaak.
Je moet er wel aandacht voor hebben. Dat tetterende hoofd even uit kunnen zetten.
Dat valt soms niet mee, zeker als er iets speelt waar je geen grip op hebt.
Dan wil je met dat hoofd controle proberen te krijgen.
Maar het leven gaat zijn gang toch wel. Of juist niet.
De vraag is hoeveel we in de hand hebben.
Maar goed. De kunst van het zien, je laten raken door alledaagse schoonheid, élkaar zien:
daar gaat de film An over.
Het verhaal in een notendop
Sentaro werkt in een schattig bakkerswinkeltje waar hij ‘dorayaki’ verkoopt. Dat zijn Japanse pannenkoekjes gevuld met ‘An’, een zoete rodebonenpasta. Jaja: blijkbaar is dat een delicatesse! Ik ben gek op bonen, maar zie ze niet bepaald als een smakelijk taartje….
De Japanners blijkbaar wel, en zeker schoolmeisjes zijn er dol op.
Wanneer de zeventiger Tokue op een dag aanklopt omdat ze graag in de bakkerij wil werken, geeft Sentaro haar een kans. Met succes! Tokue blijkt verrukkelijke An te maken en ook nog eens een parel van een collega.
De bakkerij wordt megapopulair, maar dan komt er een geheim uit het leven van Tokue boven water. De consternatie die dat geeft, gooit roet in de bonenpasta…
Hardheid versus zachtheid
An gaat over de hardheid van de maatschappij, die met haar snelle oordeel levens kan verwoesten. Over de hardheid van het bestaan zelf, dat mensen grote klappen en diep leed bezorgt. Maar ook over de zachtheid van het bestaan: de bloesem van de kersenboom, de onschuld van een wijs karakter en zeldzame vriendschap.
Schitterend in beeld gebracht is hoe de natuur communiceert, zeker op het eind.
Na de film rolde er niet één, maar best een aantal tranen over mijn wangen.
Want soms heb je het gevoel dat jijzelf wordt gezien: door een verhaal.
En dat geeft troost.
De film An is (als het goed is) o.m. op Netflix te zien.
